Deep Purple - Perfect Strangers

Dokładnie 30 lat temu ukazał się jeden z najlepszych comebackowych albumów w historii muzyki. Po dziewięciu latach przerwy Deep Purple wrócił w najsłynniejszym składzie - tym samym, który nagrał takie arcydzieła, jak "In Rock", "Machine Head" czy koncertowy "Made in Japan". Długa nieobecność zaowocowała albumem, który śmiało można postawić w jednym rzędzie z wyżej wymienionymi. Albumem, który zachwyca już od pierwszych dźwięków otwierającego go "Knocking at Your Back Door". Na początek charakterystyczny organowy motyw, do którego kolejno dołączają pozostałe instrumenty - bas, perkusja i gitara. Główny riff, na którym oparto większość utworu, to jeden z najbardziej chwytliwych, jakie wyszły spod palców Ritchiego Blackmore'a. Kawałek zachwyca także partią wokalną Iana Gillana, który wciąż jeszcze był w swojej najwyższej formie. Oczywiście nie brak też długich solówek. Cały utwór trwa trochę ponad siedem minut, ale ani przez chwilę nie nudzi. Warto też zwrócić uwagę na brzmienie.

Zespół nie chciał odnieść sukcesu poprzez nawiązanie do swoich dawnych dzieł (chociaż ponoć optował za tym Blackmore, chcący nawet zatytułować album "At Last, the 1974 Album"). "Perfect Strangers" brzmi jak płyta nagrana w pierwszej połowie lat 80. Zwłaszcza w dwóch kolejnych utworach, "Under the Gun" i "Nobody's Home". Zamiast organów Hammonda, Jon Lord użył tutaj syntezatorów. Co najbardziej zaskakujące, nie odbierają one utworom hard rockowego charakteru, ani ostrego brzmienia. Jednak następny utwór, na który naprawdę warto zwrócić uwagę, pojawia się dopiero na początku drugiej strony winylowego wydania. Mowa oczywiście o tytułowym "Perfect Strangers". Wspaniały gitarowo-organowy riff, świetna linia wokalna, oraz genialny orientalny motyw, pojawiający się dwukrotnie, zamiast tradycyjnych solówek. Po prosu arcydzieło.

Ciężko przebić taki utwór i dlatego następujący po nim, szybki "A Gypsy's Kiss" pozostawia trochę niedosyt. Ale już "Wasted Sunsets" to kolejna prawdziwa perełka. Jedna z nielicznych stuprocentowych ballad w twórczości zespołu. A także jedna z najpiękniejszych (obok "When a Blind Man Cries" i "Soldier of Fortune"). W "Hungry Daze" znowu pojawiają się orientalizmy, jest też świetny fragment, kiedy podczas solówki Blackmore'a pozostałe instrumenty przestają grać. Na tym utworze kończy się wydanie winylowe, natomiast na kompakcie zmieścił się jeszcze chwytliwy "Not Responsible" (który zasłynął jako jeden z nielicznych utworów grupy, w którym pojawia się przekleństwo). Z kolei na reedycjach dorzucono jeszcze pełną wersję "Son of Alerik" (skrócona była stroną B singla "Perfect Strangers"), czyli instrumentalnego jamu muzyków. Jest tu kilka pięknych momentów i naprawdę szkoda, że muzycy nie przekształcili go w pełnoprawny utwór, z partią wokalną.

"Perfect Strangers" to jedno z największych osiągnięć w nierównej dyskografii Deep Purple i jeden z najwspanialszych albumów rockowych wszech czasów. Szkoda tylko, że zespół już nigdy potem nie zbliżył się do tego poziomu.

Artysta: Deep Purple
Tytuł: Perfect Strangers
Wytwórnia: Polydor
Rok wydania: 1984
Gatunek: Hard Rock
Czas trwania: 39:28
Opakowanie: Winyl

Ocena muzyki

Ocena wydania

Nagroda