Podobno człowiek, który nie wytycza sobie nowych ścieżek i wyzwań, nie rozwija się. Wiele w tym prawdy - na własne oczy przekonałem się o tym obserwując kilku znajomych. Stać w miejscu to tyle, co się cofać. Dziś przede mną nie lada wyzwanie - zrecenzowanie "Grzechu" Grzecha Piotrowskiego. Jest to zadanie o tyle trudne, że prezentowany przez niego styl jest mi zupełnie obcy i nigdy nie obracałem się w klimatach zaprezentowanych na tym krążku. Nie będzie to wywód fachowca, profesjonalisty, tylko raczej opinia przeciętnego Kowalskiego, któremu album ten po prostu dziwnym trafem wpadł w ręce. "Sin" jest dla mnie soundtrackiem do filmu, który nigdy nie powstał.

Słuchając tej płyty tak sobie myślę, że w sumie oprócz fortepianu i Włodka Pawlika nic więcej nie trzeba, żeby powstała genialna muzyka. No może jeszcze przydałoby się świetne nagranie, złoty nośnik i inne tego typu audiofilskie fanaberie, ale tak się składa, że o te "szczegóły" także zadbano. Solową płytę Włodka Pawlika wydał bowiem redaktor naczelny jednego z najlepszych pism audiofilskich w Polsce, a to do czegoś zobowiązuje. Ale cóż znaczy nawet audiofilska jakość bez dobrego materiału? No właśnie. Tutaj mamy do czynienia z rzeczą wprost magiczną. Muzyka aż unosi nas w fotelu. Sięga głęboko do wnętrza, każe bez reszty zanurzyć się w płynących dźwiękach, ale w zamian daje o wiele więcej - relaks, spokój, wytłumienie rozedrganych emocji i ukojenie nadszarpniętych nerwów.