Choć ceny hi-endowego sprzętu potrafią przyprawić o zawrót głowy, zapewne zdziwilibyście się, jak kosztowne i ekstremalnie dopracowane urządzenia zachowywane są tylko dla nielicznych szczęśliwców. Niektóre z tych niesamowitych konstrukcji budowane są w liczbie kilku lub co najwyżej kilkunastu sztuk i często nie trafiają nawet do sprzedaży. Zamiast tego producenci kolumn, wzmacniaczy lub kabli wykorzystują je do własnych celów, na przykład jako referencyjne instrumenty odsłuchowe. Po raz pierwszy spotkałem się z taką sytuacją kilka ładnych lat temu, kiedy w sali odsłuchowej firmy Unison Research zobaczyłem ogromne zestawy głośnikowe Opera Caruso. Byłem przekonany, że to najnowsze, flagowe kolumny tej marki, jednak poinformowano mnie, że pracownicy fabryki zbudowali je w zasadzie na swój własny użytek, aby poddawać nowe wzmacniacze wymagającym testom. Po kilku latach się przełamali i na próbę wprowadzili te wyczynowe zestawy do regularnej oferty, jednak nie wiadomo dokładnie, ilu szczęśliwców zdążyło je kupić. Podobnie wygląda historia wzmacniaczy, które widać na zdjęciu.

Nie wiedzieć czemu, dla tak zwanych normalnych ludzi audiofil to człowiek, który przeznacza znaczną część swoich zarobków na drogie, przeważnie srebrne kable. Kiedy ekipa lokalnej gazety lub stacji telewizyjnej przygotowuje relację z wystawy sprzętu audio, rzadko kogo interesuje cena danych kolumn, wzmacniacza czy gramofonu. Żądni sensacji dziennikarze już od progu wypatrują grubych węży, a potem informacją numer jeden jest to, że kilka tysięcy audiofilów słuchało kabli, na które trzeba wydać dziesięć średnich krajowych. Metrowy przewód za dwa tysiące złotych jest zdecydowanie bardziej ekscentrycznym przedmiotem, niż zestawy głośnikowe za tysięcy dwadzieścia. Przecież za takie pieniądze można już kupić sobie na przykład duży telewizor do oglądania wieczornych kabaretów, błyszczące felgi do piętnastoletniej Astry w gazie albo tygodniowy wyjazd do Egiptu dla dwojga. Z rzeczy bardziej przyziemnych i potrzebnych, kwota taka wystarczyłaby na 400 litrów benzyny, 50 dużych opakowań proszku do prania, 3000 kg ekogroszku na palecie albo 150 paczek papierosów.

Post metal to gatunek muzyczny łączący elementy post rocka, heavy metalu i shoegazing. W praktyce definicja ta nie wygląda już tak kolorowo i hermetycznie. Gatunek ten, określany również jako atmospheric sludge metal, łączy w sobie cechy grania progresywnego, doomowego, sludge a nawet stonerowego. Często konkretny album można zaszufladkować w jednym z powyższych gatunków. Patrząc na te wszystkie nazwy od razu można wywnioskować, że przedstawiciele tego rodzaju muzyki nie tworzą dźwięków, które królują we wszelkiego rodzaju rozgłośniach radiowych. I faktycznie tak jest. Post metal to nie schemat oparty na zasadzie - prosta zwrotka, wpadający w ucho refren powtarzany do znudzenia, kolejna prosta zwrotka. Tu dominuje atmosfera, klimat i budowanie napięcia. Wszystkiego nie da się upchnąć w czasie antenowym, który ogranicza się do 3-4 minut.

Format zapisu dźwięku cyfrowego zapoczątkowany przez koncerny Microsoft i IBM. Pliki mogą zawierać zarówno zapis skompresowany, jak i nieskompresowany, choć najczęściej spotykamy pliki nieskompresowane, zapisane w postaci PCM, a więc bardzo podobne do sygnału zapisywanego na płytach audio CD. Format wave cechuje się także dużym rozmiarem plików oraz dużą popularnością wśród audiofilów, szczególnie tych nie akceptujących kompromisów i uznających jakąkolwiek kompresję (stratną lub bezstratną) za wymysł szatana.

Rodzaj konstrukcji lub raczej sposobu pracy wzmacniacza, zupełnie odcinający się od konwencjonalnych układów pracujących w klasie A oraz AB. We wzmacniaczu klasy D tranzystory pracują trochę jak binarne przełączniki, ponieważ zamiast działać w sposób ciągły, są przełączane pomiędzy dwoma stanami - pełnego przewodzenia lub całkowitego wyłączenia. Cechą charakterystyczną wzmacniaczy impulsowych jest możliwość uzyskania wysokiej sprawności, sięgającej niekiedy 90%, przy bardzo małym zużyciu energii i stratach w postaci ciepła.

To format wyróżniający się wyższą jakością brzmienia w porównaniu do standardowych płyt CD, co zawdzięcza głównie wykorzystaniu lepszych parametrów zapisu i formatu DSD. Sygnał kodowany w tej technologii zapewnia o wiele wyższe próbkowanie, niż ma to miejsce przy zapisie płyt CD. Niestety, SACD jako wynalazek przyjął się raczej średnio, a ilość tytułów dostępnych w tym formacie wciąż jest dość problematyczna. Mimo dyskusyjnego sukcesu SACD wśród klientów komercyjnych, wielu audiofilów uważa, że korzyści brzmieniowe potrafią wynagrodzić koszt zakupu nowego odtwarzacza i zawężony wybór muzyki dostępnej na tym nośniku.

High Definition Compatibile Digital to format skupiający się na poprawie niektórych elementów zapisu na płycie kompaktowej. Jeśli chodzi o kompatybilność, każdą płytę z logiem HDCD odtworzymy na dowolnym odtwarzaczu CD, ale nie każda maszyna będzie zdolna wydobyć ich pełny potencjał. Zwykle w źródłach przystosowanych do obsługi tego standardu zobaczymy dodatkową diodę lub komunikat informujący o odczytywaniu HDCD. Nagrania HDCD przygotowuje się zaczynając od konwersji analogowo-cyfrowej, a kończąc na uzyskaniu częstotliwości próbkowania 44,1 kHz zgodnej ze standardem CD. Płyty oznaczone tym logo mogą brzmieć nieco lepiej, niż standardowe kompakty, jednak sporo będzie zależało od jakości posiadanego przez nas sprzętu.

Element wykorzystywany w niektórych kolumnach głośnikowych i subwooferach. Z zewnątrz przypomina tradycyjny głośnik i na ogół ciężko jest odróżnić ją od pozostałych przetworników. Od strony technicznej jest ustrojem wyłączenie mechanicznym, a jej zadaniem jest - mówiąc najprościej - zamienianie ciśnienia powstającego wewnątrz obudowy na ruch, a więc kolejne dźwięki. Podobnie jak w przypadku tunelu bass-reflex, membrana bierna pozwala poszerzyć zakres niskich częstotliwości oraz zwiększyć ich efektywność. Zastosowanie membrany biernej jest jednak droższe i bardziej skomplikowane, niż wsadzenie tunelu do obudowy, więc z reguły rozwiązanie to widuje się znacznie rzadziej, niż typowe porty wentylacyjne.

W warszawskim salonie Ministerstwo Dźwięku rozpoczął się wczoraj Tydzień Włoski - akcja promująca elektronikę Unison Research i kolumny Opera. Pierwszy dzień akcji był wyjątkowy z kilku względów. Impreza zorganizowana w, bądź co bądź, niewielkim sklepie została otwarta ze sporym rozmachem. Wszyscy goście oprócz włoskiego brzmienia mogli skosztować także pysznych makaronów, krewetek i win, a oprócz audiofilów chcących zaznać tych rozkoszy i pracowników salonu, do Ministerstwa Dźwięku przyjechali także przedstawiciele dystrybutora, dziennikarze, dealerzy z innych miast oraz gość specjalny - właściciel obu marek i kierownik fabryki mieszczącej się w malowniczym Treviso - Bartolomeo Nasta. Coś nam mówiło, że warto będzie przyjechać do sklepu na Krakowskiej z samego rana i była to dobra decyzja, ponieważ tuż przed południem zaczęło się już robić dość tłoczno i pewnie mielibyśmy problem z wykonaniem zdjęć ukazujących to, nowe na audiofilskiej mapie Warszawy, miejsce.

W dzisiejszych czasach słuchawki to nie tylko przedmiot spełniający swoje podstawowe zadanie, ale niemalże niezbędny element wyposażenia, z którym niektórzy prawie się nie rozstają - podobnie jak z telefonem czy portfelem. Jeżeli kiedyś przy wyborze nauszników zwracaliśmy uwagę na solidność wykonania, komfort i jakość brzmienia, teraz do tej listy musimy dopisać wygląd, kompatybilność z urządzeniami mobilnymi, a w niektórych kręgach również markę. Słuchawki stały się elementem ubioru i wyznacznikiem stylu, a skoro tak, to muszą dobrze prezentować się w różnych okolicznościach.