Są czasem takie sytuacje, kiedy serce audiofila bije żwawiej niż zwykle. Dzieje się tak przeważnie, gdy zobaczy lub posłucha sprzętu, który jest niestety całkowicie poza jego zasięgiem finansowym. Konto puste, w kieszeni kwota wyliczona na zakup chleba, masła i wody na dni pozostałe do następnej wypłaty, a do końca spłaty kredytu za mieszkanie zostało jeszcze 25 lat... Co robić, kiedy oczyma wyobraźni widzi się już klamoty pięknie rozstawione w swoim pokoju i grające ulubioną muzykę? Nachodzi wtedy szaleńcza myśl - sprzedać nerkę! W końcu jest ich para, więc w razie czego może ta jedna da radę pociągnąć za dwie? Może wytrzyma chociaż do tej magicznej daty spłacenia hipoteki? Zaryzykować czy nie? A tak w ogóle, to ile można dostać za ten organ? Handel narządami jest u nas na szczęście zabroniony, ale wystarczy w wyszukiwarkę wpisać hasło "sprzedam nerkę" aby dowiedzieć się, że na taki krok zdecydowało się całkiem sporo osób, mimo, że samo składanie takich ofert jest nielegalne. Ewentualnie można pokusić się o podróż do jednego z krajów, w których wolno w zasadzie wszystko.

Długo szukałem w Internecie symbolu tych słuchawek. Pamiętam, jak wiele lat temu kolega przytargał do mnie katalog Sony i wskazując ich zdjęcie rzekł - "Chłopie, patrz, jaki czad! Wyprodukowali słuchawki do których membrany wytwarzają bakterie! Bakterie, rozumiesz?" To musiał być rok 1989, ponieważ wtedy właśnie rozpoczęła się produkcja słuchawek okrzykniętych przez wielu mianem najlepszych nauszników na świecie. Nie istniał jeszcze legendarny model Sennheiser Orpheus, wprowadzony na rynek dwa lata później. Czym MDR-R10 zasłużyły sobie na taką opinię? Na pewno duży wpływ na to miały materiały użyte do ich produkcji. Do wykonania membran użyto biocelulozy z włókien produkowanych przez bakterie Acetobacter Aceti, dzięki czemu dźwięk miał być przewodzony z niebywałą precyzją i szybkością. Muszle słuchawek zostały wycięte z dwustuletniego drzewa Aizu Zelkova, a ich projekt został wykonany komputerowo tak, aby wyeliminować wszelkie szkodliwe rezonanse.

Historia Pink Floyd sięga 1963 roku. To wtedy grupka studentów architektury z Cambridge postanowiła założyć wspólnie zespół. Początkowo skład był bardzo niestabilny (od samego początku grali w nim jednak basista Roger Waters i Nick Mason), podobnie jak nazwa - muzycy występowali pod takimi szyldami, jak Sigma 6, The Meggadeaths, The Spectrum Five, czy The Tea Set. Ostateczną nazwę, przybraną w 1965 roku, zaproponował Syd Barrett - wokalista i gitarzysta, który w składzie pojawił się w około roku wcześniej. Nazwa była połączeniem imion jego dwóch ulubionych bluesmanów - Pinka Andersona i Floyda Councila. W tamtym czasie składu dopełniali klawiszowiec Rick Wright i gitarzysta Rado Klose, który niedługo później opuścił zespół. Pozostała czwórka już w 1967 roku nagrała szereg przebojowych singli (z "Arnold Layne" i See Emily Play" na czele), a także debiutancki album "The Piper at the Gates of Dawn", wypełniony odjechaną, psychodeliczną muzyką, która do dziś wymyka się wszelkim klasyfikacjom.

Ponieważ wstawiliśmy już większość zdjęć z największej wystawy sprzętu audio w Polsce, przyszła pora na obiecany wcześniej bonus - wideorelację dokumentującą dwa dni spędzone na bieganiu po trzech hotelach wypełnionych dźwiękiem! Skompresowanie imprezy tego kalibru do trzyminutowego filmu wydawało się dość karkołomnym pomysłem, ale skoro tuż po zakończeniu wystawy wstawiliśmy prawie 200 zdjęć z opisami najciekawszych prezentacji i naszymi ogólnymi wnioskami na temat tego wydarzenia, postanowiliśmy podjąć się również zupełnie nowego wyzwania. Nasza ekipa filmowa poruszała się najpierw razem z grupą fotograficzną, a potem zupełnie samodzielnie, dzięki czemu na poniższej składance zobaczycie trochę rzeczy, których nie udało nam się objąć w dwóch poprzednich relacjach. Chcieliśmy uchwycić nie tylko prezentowane urządzenia i ciekawostki, ale także ogólny klimat wystawy. Mamy nadzieję, że nam się udało;-) 

Po pierwszym dniu spędzonym w hotelach Bristol i Golden Tulip przechodzimy do centralnej części największej wystawy sprzętu audio w Polsce. Radisson Blu Sobieski to zdecydowanie najwięcej pokoi, urządzeń, stoisk, ludzi, debiutujących i powracających firm, pewniaków oraz potencjalnych niespodzianek. Zwiedzanie zaczęliśmy od parteru, a więc największych sal wypełnionych w przeważającej części hi-endowym sprzętem. Większość z nich udało nam się zaliczyć już w sobotę wieczorem, jednak doskonale zdawaliśmy sobie sprawę z tego, że mimo wysokiego poziomu prezentacji, to zaledwie przedsmak atrakcji czekających na wyższych piętrach Sobieskiego. To przecież 7 korytarzy i aż 80 różnych pokoi. Podobno pierwszego dnia wystawy tłumy były tak duże, że do wielu z nich zwyczajnie nie dało się wejść, choć niektórzy byli mocno zdeterminowani, aby posłuchać sprzętu prezentowanego w konkretnym pomieszczeniu. W niedzielę tradycyjnie było już trochę spokojniej, jednak tego dnia impreza kończyła się dwie godziny wcześniej.

Za nami pierwszy dzień największej wystawy sprzętu audio w Polsce. I jak? Powiedzmy to bez owijania w bawełnę - rewelacyjnie! Audio Show to po prostu audiofilskie święto i nie wypada w nim nie uczestniczyć. Tegoroczna edycja miała być absolutnie rekordowa i wszystko wskazuje na to, że zapowiedzi organizatora nie były ani trochę przesadzone. Impreza z roku na rok rośnie, ale tym razem do dodatkowych pomieszczeń, a nawet całych pięter dołożono także kilka pomysłów praktycznych. Pokoje, sale konferencyjne i stanowiska rozmieszczone na korytarzach zostały podzielone na trzy strefy - analogową, słuchawkową i kinową, dzięki czemu fani tych konkretnych tematów mogli szybko odnaleźć interesujące ich prezentacje. Pojawiło się także coś dla osób zainteresowanych sprzętem car audio - w hotelach i na parkingach przed nimi prezentowano luksusowe samochody z równie wypasionym nagłośnieniem. Organizator dba nie tylko o to, aby wystawa przyciągała coraz większą liczbę zwiedzających, ale także o to, aby ilość i różnorodność sprzętu prezentowanego podczas tego weekendu była jak największa, co przekłada się na atrakcyjność imprezy.

Zespołu Queen nikomu nie trzeba przedstawiać. Nie każdy jednak zna dobrze jego historię. Korzenie grupy sięgają 1968 roku, kiedy to trójka początkujących muzyków - wokalista/basista Tim Staffell, gitarzysta Brian May i perkusista Roger Taylor - powołali do życia grupę Smile, która rozpadła się niedługo później, wraz z odejściem Staffella. Nie mógł pogodzić się z tym wielki fan zespołu, niejaki Farrokh Bulsara, lepiej znany jako Freddie Mercury. Ponieważ sam udzielał się jako wokalista w kilku amatorskich zespołach, przekonał Maya i Taylora, aby przyjęli go na miejsce Staffella, zasugerował też nową nazwę grupy - Queen. Mercury okazał się wybitnym wokalistą i frontmanem, a także zdolnym pianistą, ale - w przeciwieństwie do swojego poprzednika - nie grał na basie. Skład musiał zatem zostać rozbudowany do kwartetu. Przez zespół przewinęło się kilku basistów, zanim został znaleziony właściwy człowiek. Okazał się nim John Deacon, który dołączył w lutym 1971 roku.

Exodus to chyba najbardziej niedoceniona grupa pochodząca z kolebki thrash metalu. Zespół został założony w San Francisco w 1979 roku z inicjatywy Toma Huntinga oraz Kirka Hammetta. Pierwszy skład uzupełnił Geoff Andrews na gitarze basowej, później dołączył do nich wokalista Paul Baloff i gitarzysta Gary Holt. Bohaterowie naszej krótkiej opowieści praktycznie od początku działalności mieli pod górkę. Najpierw w 1983 roku Kirka Hammetta ukradła im Metallica. Z odsieczą przybył wówczas Rick Hunolt, z którym zespół zrealizował debiutancki album "Bonded By Blood" wydany z ponad rocznym opóźnieniem w 1985 roku, doceniony zarówno przez krytykę, jak i fanów grupy. W dalszej kolejności ze składu wykruszył się wokalista - Paul Baloff. W 1986 roku opuścił grupę i został zastąpiony przez występującego w grupie Legacy (później pod nazwą Testament) Steve'a Souzę.

[English version] Kiedy już wydawało się, że rynek akcesoriów zasilających jest w naszym kraju dość hermetyczny i szczelnie obstawiony zarówno przez rodzimych producentów, jak i zagraniczne marki zajmujące się głównie hi-endowymi rozgałęziaczami, nagle pojawiła się u nas firma ISOL-8 i już zdążyła zrobić wokół siebie sporo szumu. Co takiego drzemie w tych produktach, że skupiły na sobie uwagę dziennikarzy, sprzedawców i samych audiofilów? Najlepiej byłoby zapytać o to założyciela firmy. Nic Poulson jest inżynierem telekomunikacyjnym, który uczył się i pracował w BBC w latach osiemdziesiątych jako inżynier dźwięku. Po opuszczeniu BBC we wczesnych latach dziewięćdziesiątych i dalej rozwijając swoją pasję do sprzętu audio, Nic stał się znanym projektantem układów elektronicznych i odniósł pewne sukcesy z firmą Trilogy Audio Systems.

W dzisiejszej opowieści przeniesiemy się w czasie wyjątkowo mocno, bo aż do roku 1959. Wtedy to firma Dynaco wypuściła na rynek wzmacniacz, o którym później pisano, że wprowadził stereo dobrej jakości do amerykańskich domów. Model ST-70, bo o nim mowa, sprzedawany był w dwóch wersjach - jako kit do samodzielnego montażu (pod nazwą Dynakit Stereo 70) oraz jako kompletne, zmontowane urządzenie. Całość opierała się na konstrukcji ultralinear, opracowanej zresztą również przez inżynierów Dynaco, i w założeniu miała być jak najprostsza i jednocześnie najtańsza. Jednak te założenia nie mogły odbić się na jakości dźwięku, co chyba się udało, ponieważ ta lampowa końcówka mocy sprzedała się w ilości ponad 300 tysięcy sztuk i produkowana była aż do końca lat 70! Takiej sprzedaży do dziś nie zanotował żaden inny wzmacniacz.