W ostatnich poradnikach szczegółowo omawialiśmy kwestie wyboru odpowiedniego gramofonu i jego podstawowej kalibracji. Gramofon to jednak bardzo specyficzny rodzaj sprzętu audio, który owszem można kupić w kompletnej formie przygotowanej przez producenta, ale należałoby go właściwie traktować jako sumę pewnych elementów takich, jak napęd, ramię czy wkładka. Dziś początkujący amatorzy winylu chcą dostać to wszystko w pakiecie i rzeczywiście nie jest to taka głupia sprawa, jednak każdy bardziej zaawansowany miłośnik szlifierek prędzej czy później wpadnie na pomysł wymiany wkładki, przedwzmacniacza korekcyjnego, a nawet ramienia. Mało tego - niektóre gramofony oferowane są bez zamontowanej wkładki, z kilkoma różnymi ramionami do wyboru lub w ogóle bez fabrycznego ramienia. Wymiana tego ostatniego elementu to już wyższa szkoła jazdy, ale jeśli chodzi o wkładkę - mamy tu duże pole do popisu. Posiadacze budżetowych gramofonów mogą w ten sposób już za kilkaset złotych znacząco poprawić brzmienie swojej szlifierki. Później nic nie stoi na przeszkodzie, aby wejść na kolejny poziom.

Za nami jedne z największych, jeśli nie największe targi elektroniki użytkowej na świecie. Consumer Electronics Show w Las Vegas to prestiżowa impreza, na którą co roku zjeżdżają się producenci, handlowcy i dziennikarze z całego świata. Jest to także jedna z tych wystaw, której echa odbijają się później w wielu branżach - w tym przypadku największy żer mają fani komputerów, aparatów fotograficznych, telewizorów, wszelkiej maści smartfonów i oczywiście sprzętu audio. Firmy z naszego podwórka chętnie wykorzystują CES jako miejsce do prezentacji swoich najnowszych produktów. Głównym miejscem akcji z perspektywy audiofila jest hotel The Venetian, którego przestronne sale zapewniają komfortowe warunki do odsłuchu systemów hi-fi.

Do napisania krótkiego tekstu o bodajże najlepszym produkcie polskiej, socjalistycznej myśli technicznej skłoniła mnie lektura testu wzmacniacza Unitra Edward. Ostatnimi czasy modne stało się rewitalizowanie starych polskich marek audio. Pod ich szyldami co rusz powstają nowe produkty. Fonica, Tonsil czy też wspomniana wyżej Unitra pobudzają sentymenty Polaków, więc użycie tych nazw może być dobrą podstawą do stworzenia wartościowych urządzeń. Ciekawe, czy ktoś weźmie się za Radmora? Ostatnim produktem używającym tej nazwy był wzmacniacz Amplifikator 2000. Jak z nazwy wynika, był to rok 2000. Do dziś jednak Radmor kojarzy się praktycznie tylko z modelami 5100, 5102, 5102T i 5102TE produkowanymi w latach 1977-1985. Technicznie były praktycznie identyczne, poza drobnymi szczegółami. Największą popularnością cieszy się do dziś model 5102 produkowany w latach 1979-1981, który był bardziej dopracowaną i ładniejszą wersją wcześniejszego 5100.

W nadchodzącym roku zwykle życzymy sobie wielu sukcesów i wszelakiej pomyślności. Pewną miarą owego sukcesu, przynajmniej jeśli chodzi o rynek audio, jest obecność w naszym kraju tak wielu firm. Mimo ogromnego wyboru, który i tak przyprawia klientów o zawrót głowy, wciąż pojawiają się u nas marki zupełnie nieznane. Te, które zajmują się produkcją audiofilskich urządzeń od wielu lat, ale z jakichś powodów nie zostały jeszcze w Polsce odkryte, a także te zupełnie nowe, założone często zaledwie kilka miesięcy temu i już szukające swojej niszy za sprawą jakichś ciekawych pomysłów. Podobno o dobrej kondycji polskiego rynku audio świadczy rosnące zainteresowanie sprzętem z najwyższej półki - hi-endowymi cudeńkami kosztującymi niejednokrotnie tyle, co bardzo dobry samochód lub mieszkanie o tak zwanym podwyższonym standardzie.

Branża audio jest bardzo specyficzna. Chyba nikt tak naprawdę nie rozumie, jakimi prawami się rządzi. Być może dlatego różne sytuacje wywołują tyle kontrowersji - od nieprzewidywalnych rezultatów testów odsłuchowych po publikacje ukazujące się w prasie. Ludzie poświęcający całe wieczory na zgłębianie tej dziedziny wyłapują pewne ciekawostki i stawiają pytania, czasami dla niektórych niewygodne. A że w dzisiejszych czasach najłatwiej jest napisać komentarz na forum, miejsca te stanowią prawdziwą wylęgarnię teorii spiskowych. Większość osób z branży pomija te wpisy milczeniem lub marginalizuje znaczenie wirtualnych dyskusji. Sam już od dawna nie zabierałem w nich głosu, choć kiedyś czyniłem to z lubością. Wówczas na forach panował jednak zupełnie inny klimat. Potwierdzą to zapewne ci, z którymi kilkanaście lat temu tworzyliśmy te społeczności. Teraz zamiast ciekawych wpisów i odpowiedzi na trudne pytania, szuka się kłótni lub sensacji. Nie mogę tylko zrozumieć, dlaczego ludzie wyglądają owej sensacji tam, gdzie na pewno jej nie ma, za to bardzo zastanawiające sytuacje przechodzą im koło nosa.

Genesis jest zespołem, którego chyba nie muszę nikomu przedstawiać. Moim zdaniem jest też wart poświęcenia mu zdecydowanie więcej, niż tylko pięciu minut. Moja przygoda z Genesis zaczęła się mniej więcej w połowie lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku. Płytą, która zwróciła moją uwagę na ten zespół, była "Invisible Touch". W tamtych czasach nie wiedziałem jeszcze, że zespół ma długą historię istnienia, że jego skład osobowy stopniał z pięciu do trzech osób. Dla mnie było to jakby drugie wcielenie Phila Collinsa, którego twórczość lubiłem. Dopiero później dowiedziałem się, jak wyglądała kariera zespołu, kto był w jego składzie oraz poznałem twórczość solową jego członków. Zespół powstał właściwie w 1967 roku, jego założycielami byli wokalista Peter Gabriel i klawiszowiec Tony Banks. Dołączyli do nich Anthony Philips (gitara), Mike Rutherford (bas i gitara) oraz Chris Stewart (perkusja).

Święta, choinka, mikołaje, bombki, cukierki, mandarynki, banany, karp, opłatek, prezenty... No właśnie, prezenty! Jak co roku ze sklepów zgarnięte zostaną prawie wszystkie swetry, skarpetki i krawaty, dezodoranty i wody toaletowe, zabawki, książki, planszówki, szaliki i bombonierki. Wiele osób lubi jednak bardziej przyłożyć się do tego tematu i wybrać coś nietypowego. Co robić, jeśli osoba, którą postanowiliśmy obdarować, przejawia mocne ciągoty w kierunku sprzętu audio lub wręcz jest wtajemniczonym, zdeklarowanym audiofilem?

Kilka dni temu wybraliśmy się do jednego z najnowszych punktów na audiofilskiej mapie Warszawy - salonu Audiopolis zlokalizowanego w jednym ze spokojniejszych zakamarków Mokotowa. Nasza wizyta w tym miejscu związana była głównie z akcją promocyjną zorganizowaną przez polskiego dystrybutora słuchawek Sennheiser, jednak chcieliśmy nie tylko posłuchać topowych HD 800 w komplecie z dedykowanym wzmacniaczem HDVD 800, ale także odkryć salon, o którym usłyszeliśmy tak naprawdę niedawno i do tej pory niewiele o nim wiedzieliśmy. Choć sklep nie funkcjonuje w obecnej formie od dziesięciu czy piętnastu lat, rozwija się bardzo dynamicznie. O jego pozycji świadczy chociażby fakt, że do współpracy w ramach akcji promocyjnej flagowego systemu Sennheisera wyznaczonych zostało zaledwie sześciu dealerów tej marki z całej polski, a wśród nich znalazł się właśnie Audiopolis.

Warszawski zespół Scream Maker, który niedawno zadebiutował dobrze przyjętym albumem "Livin' in the Past", to obecnie jedna z największych nadziei polskiej sceny heavy metalowej - grupa mająca szanse na stanie się naszym kolejnym - po zespołach Vader, Behemoth i Riverside - towarem ekspertowym, z rozpoznawalną na całym świecie nazwą. Póki co, grupa zdążyła zaistnieć już w kraju, zdobywając wysokie miejsca w plebiscytach na najlepszych nowych wykonawców, oraz grając koncerty obok uznanych przedstawicieli gatunku, zarówno polskich (Turbo, Mech), jak i zagranicznych (na przykład byłych wokalistów Iron Maiden, Paula Di'Anno i Blaze'a Bayleya, oraz byłego wokalistę Judas Priest, Tima "Rippera" Owensa), a także w Chinach, gdzie niedawno zagrała krótką trasę koncertową.

Trudno w historii współczesnej muzyki rozrywkowej znaleźć zespół, który nie będąc nigdy w czołówce list przebojów, tak bardzo wpłynął na twórczość innych artystów oraz uzyskał status kultowego. Ba, pisano o nim, że stworzył podwaliny takich stylów muzycznych, jak techno, new age czy też synth-pop. A co najciekawsze, jego założyciele i główni twórcy repertuaru, Florian Schneider i Ralf Hutter nigdy nie zabiegali o sławę i popularność - wręcz przeciwnie. Unikali wywiadów, chyba nikogo postronnego nie wpuścili w mury kultowego studia Kling-Klang, a koncerty to do dziś występy kilku panów stojących nieruchomo przy klawiaturach. Szał, prawda?