Na jednym z audiofilskich miejsc wymiany myśli ostatnio po raz kolejny natrafiłam na wątek dotyczący naszej recenzji. Tym razem mowa jest o forum, gdzie publikowane wpisy są dosyć merytoryczne, a użytkownicy wydają się być kulturalni i osłuchani (osłuchani, a nie złotousi). Jako że forum to szanuję, wątek doczytałam z zaciekawieniem do końca. Zgodnie z przewidywaniami nie było tam ubliżania ani uwag, jak bardzo na sprzęcie się nie znamy, bo w latach siedemdziesiątych nie robiliśmy kolumn z meblościanek. Pojawiła się natomiast konsternacja. Dotyczyła ona tego, jak w zasadzie opisywany sprzęt grał. Z jednej strony napisane jest, że dobrze, ale temu wierzyć nie można, gdyż na pewno jest to wynik działań reklamodawcy. Z drugiej strony nie jest napisane, że genialnie. Czyli wniosek jest prosty - grało źle. To przecież oczywiste, że sprzęt opisywany jako dobry - może nie fantastyczny, rewelacyjny i referencyjny, ale dobry - grał tragicznie. Więc teraz ja mam kilka pytań. Jeśli ktoś wychodzi z założenia, że każda recenzja audio to jedno wielkie, marketingowe kłamstwo, po co w ogóle to czyta? Czy jeśli ktoś naprawdę ma wątpliwości co do opisywanego produktu, nie prościej jest zostawić komentarz pod tekstem, założyć wątek w naszych dyskusjach czy napisać prywatną wiadomość lub maila?

W odróżnieniu od odtwarzaczy płyt kompaktowych, streamerów, tunerów czy magnetofonów, gramofon jest bardzo specyficznym źródłem dźwięku. Mimo wysiłków producentów zmierzających do tego, aby szlifierki były jak najprostsze w użyciu, zbudowanie gramofonu gotowego do pracy zaraz po wyjęciu z pudełka bez krótkiego etapu poziomowania, składania czy ustawiania, jest praktycznie niemożliwe. Tak, jak trudno sobie wyobrazić regularne słuchanie czarnych płyt bez szczoteczek, myjek czy chociażby odpowiedniej półki na nasze albumy, tak i gramofonu nie można podłączyć bezpośrednio do klasycznego wzmacniacza. Miłośnicy winyli dobrze wiedzą, że potrzebne jest do tego specjalne urządzenie - przedwzmacniacz gramofonowy czyli phono stage. Oczywiście taki element może być wbudowany w nasz wzmacniacz lub bezpośrednio w gramofon, jednak większość modeli dostępnych dziś w sklepach nie ma tego dodatku na pokładzie. Co robić, jeśli chcemy słuchać winyli, ale nie możemy podłączyć adaptera bezpośrednio do wzmacniacza lub amplitunera? Odpowiedź jest prosta - musimy zaopatrzyć się w oddzielny phono stage. Zadanie jest jednak proste tylko w teorii, bo parametry takiego urządzenia będą musiały pasować do naszego systemu, nie mówiąc już o brzmieniu.

W ubiegły weekend we Wrocławiu odbyła się kolejna, druga w tym roku impreza z cyklu Audiofil. W sali konferencyjnej hotelu Qubus, w którym jeszcze niedawno mogliśmy słuchać wzmacniacza Naim Statement w towarzystwie nie mniej hi-endowych kolumn TAD-a, tym razem zagościły skandynawskie perełki - zestawy głośnikowe Audiovector SR6 Avantgarde Arreté podłączone do topowej dzielonki Primare PRE60 + A60. Audiovector to marka, która w pewnym sensie wraca do Polski. Teoretycznie nigdy jej nie opuściła, jednak poprzedni dystrybutor chyba mocno zaniedbywał obowiązki promocyjno-marketingowe, bo audiofile znali tę markę słabo albo wcale. Duńskie kolumny częściej widywało się w relacjach z zagranicznych targów, niż testach przeprowadzanych przez polskie magazyny branżowe, o wystawach nawet nie wspominając. Szkoda, bo firma może pochwalić się niespełna czterdziestoletnią historią, wieloma nagrodami i dystrybucją w ponad 60 krajach na całym świecie. W końcu cieszyńska firma Voice będąca przedstawicielem takich marek, jak BAT, Cardas Audio, Pro-Ject, Primare czy REL postanowiła wziąć sprawy w swoje ręce i przypomnieć polskim audiofilom o duńskiej marce i jej wyrobach, zaczynając od tych najbardziej zaawansowanych i najdroższych.

Wczoraj rano w Warszawie dokonano uroczystego, aczkolwiek utrzymywanego w tajemnicy do ostatniej chwili otwarcia drugiej linii metra. Słyszeliśmy, że mieszkańcy miasta aż nie wierzą w szczęście, jakie ich spotkało i nie korzystają z metra myśląc, że to żart. My jednak mamy jeszcze lepszą nowinę, której pewnie również się nie spodziewaliście. Otóż dokładnie dzisiaj zaczyna swoją pracę oficjalna sala odsłuchowa portalu StereoLife! Zlokalizowana jest ona zresztą w pobliżu dwóch nowych stacji metra, przy ulicy Pańskiej 75. Wielu audiofilom adres ten jest już dobrze znany, ponieważ mieści się tam salon audio-video Hi-Ton Home of Perfection. To właśnie tam zdecydowaliśmy się uruchomić naszą salę odsłuchową, która będzie otwarta dla publiczności, a więc dla Was!

Dokładnie w 1985 roku na ekrany kin wszedł kultowy "Powrót do przyszłości" wyreżyserowany przez Roberta Zemeckisa. Główny bohater filmu - Marty McFly - za sprawą wynalezionego przez doktora Emmetta Browna wehikułu czasu (którym był równie kultowy DeLorean DMC-12) przenosi się w przeszłość, a w drugiej części - w przyszłość. A dokładnie do roku 2015. Aż trudno uwierzyć, że te czasy właśnie nadeszły! Pozostaje pytanie, czy filmowe przepowiednie się sprawdziły. Większość chyba nie, ale niektóre pomysły zdążyły się w międzyczasie ziścić. Warto wspomnieć chociażby o automatycznie wiązanych butach, które obiecała wypuścić na rynek firma Nike. Nie ma natomiast deskolotek ani... Wehikułów czasu. Do realiów obrazu Zemeckisa idealnie pasowałaby natomiast widoczna na zdjęciu wieża stereo - Weltron 2005. To kompletny system w formie stojącego na wąskiej nóżce dysku wypełnionego elektroniką, do którego można było dołożyć dopasowane wzorniczo głośniki Weltron 2006. Urządzenie produkowane było w latach siedemdziesiątych i nie tylko wyglądało futurystycznie, ale pełniło też funkcję wielofunkcyjnego kombajnu na miarę swojej epoki.

[English version] W dobie galopującej cyfryzacji i pogoni za coraz gęstszymi, bardziej doskonałymi formatami zapisu dźwięku, dobrze jest od czasu do czasu przypomnieć sobie o rozwiązaniach, które skutecznie opierają się próbom spychania ich do lamusa. Wręcz przeciwnie - codzienna gonitwa stwarza coraz większą potrzebę ucieczki do świata, w którym najbardziej docenia się to, co szlachetne, sprawdzone i nieziemsko dopracowane. Audiofile mają co najmniej kilka bram do takich bajek - jedną z nich jest szeroko pojęty vintage, inną - świat gramofonów i płyt winylowych, a jeszcze inną - wzmacniacze lampowe. Niewielu jest melomanów, którzy spróbowali kontaktu ze szklanymi bańkami i odeszli od nich bez jakichkolwiek emocji. Z jednej strony technologia lampowa oferuje jedyne w swoim rodzaju brzmienie, z drugiej natomiast trudno jest zaprzeczyć, że urządzenia te mają w sobie jakiś czar. Większość z nich przyciąga wzrok i wygląda pięknie, a jeśli do tej układanki dodamy jeszcze włoskie wyczucie stylu, otrzymujemy coś, co od wielu lat funduje nam Unison Research.

Gdy pierwszy raz zobaczyłem zdjęcia tych kolumn, najzwyczajniej w świecie odjęło mi mowę. Szukacie zgrabnych skrzynek do niewielkiego pokoju? A może chcielibyście złożyć jakiś sympatyczny system do swojej kawalerki? Jeśli tak, te kolumny na pewno nie są dla was! Zresztą, nawet jeśli jesteście szczęśliwymi posiadaczami niewielkiego domku na przedmieściach, to decydując się na te potężne szafy pomyślcie o budowie drugiego domu. Po co? Aby mieć gdzie mieszkać, bo w tym pierwszym niepodzielnie panować będą Infinity Reference Standard. Wystarczy spojrzeć na zdjęcie, aby zdać sobie sprawę ze skali zjawiska - ten niewielki, szary prostokąt w dolnym rogu, to przeciętnych rozmiarów wzmacniacz. Natomiast IRS to nie dwie wielkie kolumny, ale cztery wielkie kolumny! Całość systemu składa się z dwóch wież basowych uzbrojonych w sześć trzydziestocentymetrowych głośników na sztukę. Do tego trzeba jeszcze znaleźć miejsce na dwie wieże z głośnikami średniotonowymi i wysokotonowymi - w każdej z tych wież zamontowano 12 głośników typu EMIM oraz 36 głośników EMIT. Zarówno EMIT (Electromagnetic Induction Tweeter) jak i EMIM (Eectromagnetic Induction Midrange) to rozwiązania wynalezione przez Infinity, bazujące na koncepcji głośnika wstęgowego.

Choć sprawy związane z reprodukcją obrazu nie są głównym obszarem naszego zainteresowania, od czasu do czasu lubimy złapać kontakt z rzeczywistością i sprawdzić, co dzieje się w dziedzinach, które w wielu przypadkach są jednak nierozerwalnie związane ze światem sprzętu audio. Wielu audiofilów interesuje się również kinem domowym, telewizorami, rzutnikami, a nawet sprzętem fotograficznym. Dlatego wybraliśmy się na konferencję prasową firmy Sony, która odbyła się na początku lutego w Warszawie. Japoński koncern ostatnio jakby zwiększył swoje zaangażowanie w sprawy dotyczące sprzętu grającego, szczególnie tego spod znaku Hi-Res, jednak głównym tematem spotkania były nowe telewizory z serii Bravia. Prezentowali je polscy przedstawiciele firmy oraz gość specjalny konferencji - Mark Whiteman, odbywający coś w rodzaju europejskiej trasy koncertowej Sony Bravia. To oczywiście przenośnia, jednak dla miłośników nie tylko dźwięku, ale i obrazu, sprawa jest dość ważna, ponieważ już teraz firma zaprezentowała nam nowe modele telewizorów, jakie pojawią się w sprzedaży w tym roku.

W ubiegły weekend we Wrocławiu odbyło się pierwsze w tym roku spotkanie z cyklu Audiofil. Jest to impreza organizowana i prowadzona już od kilku lat przez charyzmatycznego Piotra Guzka we współpracy z różnymi współorganizatorami i przy wsparciu ze strony samego miasta. Idea pokazów jest tak prosta, jak to tylko możliwe - na dwa dni wynajmowana jest odpowiedniej wielkości sala, w której montowany jest wysokiej klasy sprzęt audio. Publiczność ma okazję zetknąć się z audiofilskim dźwiękiem i uczestniczyć w porównaniach źródeł, nagrań, a czasami nawet ramion i wkładek gramofonowych, jednocześnie chłonąc dobrą muzykę - zarówno z płyt przygotowanych przez organizatorów, jak i tych, które goście przynoszą ze sobą. W tym roku odbędzie się sześć takich muzycznych weekendów, a pokaz otwierający tegoroczny cykl był doprawdy wyjątkowy. Jego gospodarzem był wrocławski Fusic, którego załoga nie przywiozła jednak sprzętu prezentowanego na co dzień w salonie, ale wpadła na znacznie lepszy pomysł - specjalnie na te dwa dni sprowadziła do Polski flagowy, produkowany wyłącznie na zamówienie wzmacniacz Naim Statement.

King Crimson - jeden z czołowych i najbardziej inspirujących przedstawicieli rocka progresywnego. To bardzo specyficzny zespół - o ile w ogóle można mówić w tym przypadku o zespole. Jedynym stałym członkiem był gitarzysta Robert Fripp, pozostali muzycy zmieniali się bardzo często - prawie każdy album nagrany jest w zupełnie innym składzie. I prawie każdy brzmi jak dzieło innej grupy, gdyż za zmianami składów szły drastyczne zmiany stylistyczne, a ciężko w takim wypadku zachować rozpoznawalność. Poszczególne płyty to raczej dzieła różnych projektów, wydawanych pod tą samą nazwą. Korzenie grupy sięgają 1967 roku i zespołu o nazwie Giles, Giles and Fripp. Właściwy skład (i nazwa) narodził się natomiast około rok później. Oprócz Roberta Frippa zespół tworzyli wokalista i basista Greg Lake, perkusista Michael Giles, oraz saksofonista i klawiszowiec Ian McDonald. Jako członek grupy często był wymieniany także tekściarz Peter Sinfield.