Jeszcze dziesięć lat temu przetworniki stanowiły zupełnie marginalną grupę urządzeń w świecie sprzętu audio. Nawet dla audiofilów były czymś w rodzaju niepotrzebnej ekstrawagancji, ponieważ ich jedynym zastosowaniem było poprawianie brzmienia odtwarzaczy CD. Niektórzy producenci oferowali dzielone źródła lub przetworniki zaprojektowane z myślą o współpracy z dowolnym kompaktem wyposażonym w cyfrowe wyjście optyczne lub koaksjalne. Takie operacje były jednak postrzegane jako dziwactwo. Po co rozdzielać odtwarzacz na dwa urządzenia? Tylko nieliczni widzieli w tym sens i nie zniechęcała ich nawet konieczność zakupu specjalnego kabla cyfrowego. Sytuacja zmieniła się dramatycznie, kiedy audiofile sięgnęli po muzykę z komputera. Wielu melomanów doszło do wniosku, że skoro już dysponują własną kolekcją plików, słuchają muzyki bezpośrednio z sieci lub zwyczajnie mają czasem ochotę obejrzeć jakiś film z YouTube'a, należałoby podłączyć peceta do systemu stereo. Komputer może nie być wymarzonym partnerem dla wzmacniacza i kolumn za kilka średnich krajowych, ale porządny system audio jest zdecydowanie lepszym rozwiązaniem, niż para plastikowych głośników. W tej sytuacji audiofile szybko przypomnieli sobie o przetwornikach. Dodanie gniazd USB uczyniło z nich idealny łącznik między światem plików a sprzętem grającym.

W dzieciństwie często zasypiałam słuchając Listy Przebojów Trójki. Tak już zostało. Podążając za teoriami Freuda i moimi własnymi przemyśleniami dochodzę do wniosku, że dość mocno wpłynęło to na mój gust muzyczny. Kiedy internet oszalał na punkcie Justina Biebera pomyślałam sobie, że to pewnie młodszy klon Timberlake'a. Ten ostatecznie nie jest taki zły. Nagrał całkiem dobrą płytę i nieźle wygląda w garniturach. Nie odczuwałam potrzeby dokładniejszego zbadania tematu. Nie mam młodszej siostry, kuzynki w wieku gimnazjalnym ani słodkiej sąsiadki z kucykami w koszulce "doing real stuff sucks". Los trzyma mnie z dala od bieberowego targetu i nie powiem, ażebym marudziła z tego powodu. Ale kiedy nazwisko przewija się nieustannie pomiędzy różnymi serwisami w towarzystwie dość dziwnych nagłówków, nadchodzi czas zapytać wujka Google kim jest Justin Bieber. Na mej twarzy od razu pojawił się rogal, gdyż nie jestem pierwszą osobą, którą nurtowało to pytanie. Szczególnie, że jedną z nich był sam Ozzy Osbourne, który ma pojęcie nie tylko o zjadaniu nietoperzy, ale również zna się na muzyce. Ale jak mawia stare przysłowie, ciekawość zabiła kota. Z ekranu wysypał się wór z plastikowymi cudownościami, które sprawiły, że szybko przypomniałam sobie co zjadłam na śniadanie. Na YouTubie chciałam dać chłopakowi szansę, wytrzymałam całe 30 sekund. I do dziś jest mi wstyd, że powiększyłam liczbę odsłon. Choć pocieszam się tym, że przy 881161280 wyświetleń piosenki o nowatorskim tytule "Baby" jedno wejście wte czy wewte nie ma już żadnego znaczenia.

Madonna Louise Veronica Ciccone, znana wszystkim jako Madonna, kończy dziś 55 lat. Pomimo tego, że od początków kariery znanej na całym świecie piosenkarki minęło 30 lat jej, pozycja na rynku muzycznym wciąż jest niekwestionowana. Słynąca z perfekcjonizmu Królowa Popu nieustannie dostosowuje się do do aktualnych trendów sprawiając, że każdy album to świeża propozycja dla milionów fanów. Postanowiliśmy z tej okazji zebrać siedem najciekawszych hitów Madonny wraz z opisami i krótką historią powstania każdego z nich.

Od niedawna w warszawskim salonie Luxury Art Cinema można zobaczyć kolumny marki Zeta Zero i oczywiście posłuchać ich w akcji. Nie mogliśmy przepuścić takiej okazji i na zaproszenie producenta wybraliśmy się tam 13 sierpnia. Była to nasza druga wizyta w salonie, który jest chyba najbardziej ekskluzywnym miejscem na audiofilskiej mapie stolicy. Ulokowany w bezpośrednim sąsiedztwie budynku Vitkac, Luxury Art Cinema bardziej przypomina luksusowy apartament, niż typowy sklep ze sprzętem audio-video. Główną salę pokazową podzielono na kilka stref urządzonych tak, jak poszczególne pomieszczenia w domu - salon, jadalnia, taras, łazienka i chyba najbardziej reprezentacyjna sala kinowa. Na każdym kroku czekają na nas dodatkowe atrakcje - sterowane za pomocą iPada zasłony, rolety, telewizory wmontowane w sufit, grające obrazy i lampy, a nawet wodospad i lustro, za którym kryje się kolejny ekran. Całość wraz z obłędnie drogimi meblami robi duże wrażenie, a hi-endowy sprzęt audio idealnie pasuje do tego otoczenia. Polska firma wystawiła na prezentację jeden ze swoich flagowych modeli - Venus Picolla.

Wczoraj wybraliśmy się do warszawskiego salonu Planeta Dźwięku, gdzie odbywa się premierowa prezentacja polskiego wzmacniacza lampowego Egg-Shell Prestige 15WS. Urządzenie zdążyło już narobić trochę zamieszania, a to głównie za sprawą swojego niecodziennego wyglądu. Przeszklony front, lustrzane wnętrze, zdejmowana pokrywa i lampy zamontowane pod sporym kątem - to wszystko sprawia, że Egg-Shell przyciąga wzrok. Prestige 15WS jest dziełem młodziutkiej firmy Encore Seven, która zaczynała od produkcji lampowych wzmacniaczy gitarowych i wciąż przyjmuje na nie zamówienia. Zapewne wejście na rynek sprzętu hi-fi było dla niej po prostu kolejnym, dość naturalnym krokiem, ale pomysłowość projektu sprawiła, że audiofilski świat niemal natychmiast go zauważył. Sam producent pisze, że na początku była piwnica, a w niej eksperymentowanie i zabawa w budowanie wzmacniaczy lampowych różnej maści, od pieców gitarowych po sprzęt audio. Ten początek sięga końcówki lat 90. W 2010 roku zrodził się pomysł, by podzielić się wiedzą i doświadczeniem z szerszym gronem znajomych. W tym celu zaczęły się przygotowania do zbudowania gotowego egzemplarza z możliwością jego powtarzalnej produkcji.

Kilka lat temu internetowym światkiem audiofilskim wstrząsnęła informacja o tym, że pewien sklep ze sprzętem kasuje klientów za samą możliwość odsłuchania kolumn czy wzmacniaczy przed zakupem. Pojawiło się mnóstwo głosów oburzenia i generalny wniosek, aby taki salon kulturalnie olać i wybierać takie miejsca, gdzie sprzęt można testować do woli bez żadnych opłat. Ludzie ślepo wierzący w skuteczność mechanizmów wolnego rynku spodziewali się, że wspomniany sklep po kilku miesiącach ogłosił upadłość, ale z tego co wiem funkcjonuje nadal bez większych zmian i ma się dobrze. Ostatnio za jego przykładem idą także inne salony oferujące sprzęt grający. Można sobie wyobrazić, jakie zdanie na ten temat mają audiofile. Wybór sprzętu grającego wbrew pozorom nie jest łatwym zadaniem, a już szczególnie, jeśli nie ma się w tej dziedzinie doświadczenia. Skąd je czerpać? To jest, jak mawiają za oceanem, bardzo dobre pytanie. Jeżeli nie chcemy kierować się wyłącznie recenzjami czy innymi rankingami, najlepiej jest poświęcić trochę czasu na odsłuchy. Kilka popołudniowych sesji w różnych miejscach i z różnym sprzętem powinno już znacząco rozjaśnić nam sytuację. Ale co robić, jeśli do wydania mamy na przykład 5000 zł, a za każdy odsłuch sprzedawcy zażyczą sobie 100 zł? Pięć sesji i tracimy dziesięć procent środków przeznaczonych na ten szczytny cel. A przecież wielu audiofilów powie, że pięć odsłuchów to nic. Rozważamy tu sytuację, kiedy na odsłuch można sobie skoczyć tramwajem po pracy. Dla wielu osób to zupełnie nierealne, ponieważ najbliższy salon z audiofilskim sprzętem znajduje się na przykład 50 km od ich domu. Dojazd samochodem na każdy taki odsłuch to dodatkowe 50 zł w plecy.

Mariusz Duda jest wokalistą, basistą, autorem tekstów, głównym kompozytorem i liderem grupy Riverside. Wywiad miał zostać przeprowadzony już na początku tego roku, tuż po ukazaniu się albumu "Shrine of New Generation Slaves". Rozmowa była prowadzona początkowo w formie mailowej, ale najwidoczniej nasz rozmówca uważa, że nie jest ona zbyt ciekawa, więc postanowił zaprosić naszego dziennikarza do spotkania w cztery oczy, przed koncertem grupy Riverside w Gdańsku. Ten zgodził się bez wahania, chociaż był to jego pierwszy poważny wywiad w życiu.

Na rynku muzycznym i sprzętowym obserwujemy obecnie rewolucję, która wydaje się nawet ważniejsza, niż wprowadzenie pierwszych kaset magnetofonowych, płyt kompaktowych, zapomnianych już dziś minidisców i płyt SACD razem wziętych. Mamy do czynienia z całkowitym odejściem od fizycznych nośników na rzecz plików zapisanych na twardym dysku lub wręcz udostępnianych bezpośrednio z sieci. Niektórzy mówią o końcu epoki gromadzenia przedmiotów i cieszą się z tego, że stojaki z płytami będzie teraz można zastąpić jednym, małym urządzeniem. Inni zwracają uwagę na wiążącą się z tym zmianę podejścia do słuchania muzyki, brak książeczek, różnych wydań i zanik ceremoniału towarzyszącego wieczornym odsłuchom. Wśród audiofilów dyskusja szybko przeniosła się oczywiście na pole jakości brzmienia. Konserwatystom trudno było pozbyć się zakorzenionego gdzieś głęboko przekonania, że pliki to po prostu tragicznie skompresowane empetrójki. Bardziej ciekawscy szybko odkryli jednak, że teoretycznie takie słuchanie muzyki z dysku może przynieść nawet lepszą jakość brzmienia, niż płyty kompaktowe, które już z natury są dość ograniczone. Znika przecież problem niedokładności odczytu lasera, dane wędrują wprost do przetwornika, a i same pliki mogą przewyższać jakością poczciwe kompakty. Teoria teoria, ale trzeba było trochę poczekać, aby wszystkie te pomysły naprawdę weszły w życie.

17 lipca w warszawskiej Sali Kongresowej wystąpiła Natalie Cole - światowej sławy wokalistka i gwiazda sceny jazzowej, która ma na swoim koncie już 25 albumów. Jej najnowsza płyta "En Español" wspięła się na pierwsze miejsca list bestsellerów, co jest ogromnym wyczynem w przypadku albumu hiszpańskojęzycznego. Niesamowity, ciepły głos Natalie Cole należy do najbardziej rozpoznawalnych wśród amerykańskich wokalistek jazzowych. W związku z sukcesem ostatniego albumu, spodziewaliśmy się występu w gorącym, latynoskim klimacie, jednak artystka wybrała inną drogę - zamiast promowania najnowszej twórczości potraktowała nas mieszanką utworów dla siebie nowych i tych troszkę starszych, jazzowych i tanecznych, śpiewanych po angielsku i po hiszpańsku. Już na początku zapowiedziała, że zafunduje słuchaczom mieszankę różnych stylów i dokładnie tak wyglądał jej koncert.

Mimo daleko posuniętej już integracji europejskiej i ogólnych tendencji dążących do wymieszania ludności, zniesienia granic i utworzenia jednego rządu i jednej waluty dla wszystkich, w każdej dziedzinie życia dostrzegamy wciąż mocne cechy narodowe. Włoskie czy francuskie samochody wciąż wyglądają zupełnie inaczej, niż na przykład niemieckie czy amerykańskie. Do restauracji chodzimy zasmakować specjałów kuchni indyjskiej, wietnamskiej, greckiej, tureckiej lub meksykańskiej. Kino francuskie w ogólnym zarysie różni się od polskiego, brytyjskiego, skandynawskiego czy rosyjskiego. Narodowe cechy widać też na naszym, audiofilskim podwórku. Przede wszystkim istnieją tu od dawna stereotypy brzmienia niemieckiego, brytyjskiego, francuskiego, japońskiego czy amerykańskiego. W dużym stopniu prawdziwe. Jest jednak jeszcze coś innego. Coś, co dotyczy nie tyle brzmienia, co ogólnego kształtu i filozofii produktów. Nie trzeba być ekspertem od sprzętu audio, żeby skojarzyć produkty Unisona, Sonusa czy Pathosa z włoskim stylem. Brytyjskie, kanciaste kolumny w rodzaju Spendora, ATC, Harbetha, PMC czy ProAca to też nie przypadek.