Hegel HD25

[English version] Hegel w całkiem niedługim czasie zyskał status producenta zaliczanego do grona najbardziej audiofilskich marek. Wydawałoby się, że najlepszą metodą wejścia na rynek w tak spektakularny sposób jest zaprojektowanie jakiegoś odjazdowego wzmacniacza z lampami wielkości butelek whisky i wskaźnikami wychyłowymi oświetlającymi nie tylko pokój odsłuchowy, ale nawet elewacje sąsiednich budynków. Nie mówcie, że nie... Wielu ludzi wciąż kupuje nie uszami, ale oczami, a grubość portfela nie zawsze idzie w parze z dobrym gustem. Norweskie urządzenia zawsze były jednak wyjątkowo skromne. Matowe fronty z maksymalnie dwoma pokrętłami i wyświetlaczem idealnie wpisują się w skandynawską stylistykę, ale też nie zapowiadają nic rewolucyjnego. Pamiętajmy jednak, że czasami najbardziej liczy się wnętrze.

Hegel to kilka ciekawych rozwiązań technicznych, bardzo dopracowana elektronika i filozofia, która zakłada, że postęp techniczny powinien umożliwiać budowanie lepszych urządzeń za coraz mniejsze pieniądze. Sprawdziło się to w przypadku przetwornika HD11, który według wielu jest wyraźnie lepszy od swojego poprzednika, choć o tysiąc złotych tańszy. To samo można powiedzieć o wzmacniaczu H80, który kosztuje tylko kilkaset złotych więcej niż H70, ale ma na pokładzie lepszego DAC-a z całą armią gniazd cyfrowych, a przy okazji wykorzystuje elementy przedwzmacniacza zapożyczone z topowej integry H300. Czy równie dobrą inwestycją będzie przetwornik HD25?

Wygląd i funkcjonalność

Pamiętam, kiedy model ten pojawił się w katalogu. Niektórzy na podstawie zewnętrznych oględzin szybko orzekli, że HD25 to dokładnie to samo, co HD11 tylko z lepszymi częściami w środku i małym gadżetem w postaci przedniej ścianki, która jest jednocześnie kluczem do sterowania urządzeniem. Zmyślne i funkcjonalne rozwiązanie, ale apetyt na nowy model studziła cena - dwukrotnie wyższa niż w przypadku HD11. Moim zdaniem po raz kolejny zetknęliśmy się z tym, że ludzie kupują, a nawet głosują oczami. Gdyby flagowy DAC został zapakowany w obudowę skopiowaną bezpośrednio ze wzmacniacza H80, pewnie nikt by nie protestował. Dwukrotnie większe pudełko to i więcej kosztuje, prawda? Praktyczni inżynierowie nie widzieli jednak potrzeby montowania układów o tych samych gabarytach w większej skrzynce tylko po to, aby zwrócić na siebie uwagę. HD25 otrzymał więc skromną obudowę i ten sam zestaw gniazd, co jego tańszy brat. 8390 zł za urządzenie o takich gabarytach to na pewno sporo. Norwegowie twierdzą jednak, że ich przetwornik można postawić obok najlepszych tego typu konstrukcji dostępnych dziś na rynku. Można przez to rozumieć, że mają na myśli urządzenia wycenione na kilkadziesiąt tysięcy złotych. Nie zapominajmy też, że HD25 jest flagowym źródłem cyfrowym tej marki, a więc swego rodzaju szczytem możliwości technicznych i brzmieniowych. Przynajmniej w teorii. Ale jeżeli się ona sprawdzi, cena nie będzie już wydawała się tak wygórowana.

HD25 to jedno z tych urządzeń, którego prawie nie widać na stoliku. Gdyby nie wyświetlacz, który moim zdaniem również udałoby się wyeliminować, Hegel mógłby nawet umknąć uwadze narzeczonych, żon i teściowych. Dla mnie to duży plus ze względów czysto praktycznych. Stosunkowo niewielki przetwornik mógł wylądować na skraju biurka, mniej więcej w połowie odległości pomiędzy komputerem a stolikiem ze sprzętem. Zasilanie pociągnąłem z kondycjonera, wykorzystałem też normalny interkonekt RCA i audiofilski kabel USB, a przednia ścianka Hegla wciąż była na wyciągnięcie ręki, dzięki czemu mogłem bez problemu przeskakiwać pomiędzy źródłami. Co przydało się w ostatniej fazie odsłuchów, w której oprócz komputera wykorzystałem transport CD z wyjściem koaksjalnym.

Przystępując do instalacji przetwornika w systemie warto pamiętać o kilku rzeczach. Producent daje nam do wyboru dwa tryby pracy filtra cyfrowego. Pozwala to na wprowadzanie drobnych korekt w ostatecznym charakterze brzmienia. Po drugie, HD25 może przyjmować sygnały o granicznych parametrach 24 bit/192 kHz za pośrednictwem złącza USB. Nie potrzebujemy wiec żadnych konwerterów, aby cieszyć się plikami wysokiej rozdzielczości. Jeżeli jednak korzystamy z komputera z systemem Windows, musimy w tym celu zainstalować sterowniki dostępne na stronie producenta. Właściciele maszyn z jabłuszkiem ich nie potrzebują. Hegel przewidział też ułatwienie dla użytkowników, których w ogóle nie interesuje temat plików hi-res. Jeżeli należycie do tej grupy, za pomocą niewielkiego przełącznika na tylnej ściance będziecie mogli przełączyć DAC-a w tryb 96 kHz, co wyeliminuje konieczność instalacji sterowników. HD25 pracuje wtedy jak typowe urządzenie plug and play. Przetwornik wyposażono w regulowane wyjścia analogowe, a więc automatycznie otrzymujemy możliwość sterowania głośnością. Szkoda, że nie przewidziano jakiegoś tricku pozwalającego robić to przez dotykanie przedniej ścianki, ale większość użytkowników i tak skorzysta z małego, płaskiego pilota. Wówczas HD25 może pełnić rolę przedwzmacniacza, a my zamiast o wzmacniaczu zintegrowanym, możemy pomyśleć o jakiejś fajnej końcówce mocy. Sygnał analogowy możemy wyprowadzić z gniazd RCA lub XLR.

Minusy? Nie spodobało mi się to, że urządzenie osadzone jest na trzech, niewielkich nóżkach. Być może w jakimś stopniu ogranicza to wibracje przenoszące się na obudowę, ale w tak małym urządzeniu wolałbym chyba czteropunktowe podparcie. Byłoby też rewelacyjnie, gdyby dało się jakoś przyciemnić lub całkowicie wygasić wyświetlacz. Może odpowiada za to jakiś przycisk (DISP nie robi zupełnie nic) lub kombinacja przycisków na pilocie, ale ja jej nie odkryłem.

Brzmienie

Muszę przyznać, że przed przystąpieniem do odsłuchu, moje oczekiwania względem flagowego Hegla były wysokie. Wiedziałem przecież, że podłączam najlepszy przetwornik tej marki. Jakby tego było mało, w rozmowie telefonicznej nakręcił mnie jeszcze dystrybutor, opowiadając o swoich doświadczeniach z tym urządzeniem w różnych konfiguracjach sprzętowych oraz wrażeniach innych recenzentów. Byłem więc nastawiony na to, że po odpaleniu pierwszego albumu membrany w moich kolumnach eksplodują, a muzycy zmaterializują się w pokoju niczym pioruny kuliste. Hegel zaczął jednak swój pokaz z wyczuciem i spokojem, typowym dla hi-endowych produktów, którym nie zależy na powaleniu słuchacza na łopatki w ciągu pięciu minut. Mógłbym więc w tym momencie zacząć opowiadać o tym, jak to przez pierwsze godziny, dni, tygodnie i miesiące nic specjalnego się nie działo, aż tu nagle któregoś dnia, na konkretnym albumie oświeciło mnie i zrozumiałem, dlaczego HD25 jest taki wyjątkowy. Daruję sobie jednak takie wycieczki, ponieważ po pierwsze cały test tego przetwornika trwał dwa tygodnie, a po drugie uważam się za człowieka na tyle osłuchanego, że już na początku załapałem, o co temu DAC-owi chodzi. Przepraszam za szczerość, ale nie chce mi się filozofować i pierdzielić niestworzone historie o tym, że dziewiętnastego dnia testu urządzenie wylądowało na szklanym stoliku i wtedy jego brzmienie się otworzyło. Po tygodniu słuchania moje pierwsze wrażenia się potwierdziły, co tylko świadczy na korzyść norweskiego źródła, potwierdzając jego uniwersalność i przewidywalność.

HD25 nie jest urządzeniem stawiającym jakieś konkretne aspekty brzmienia zdecydowanie wyżej od innych. Dla mnie to raczej kwintesencja audiofilskiej neutralności i muzycznej syntezy. Być może to właśnie sprawiło, że początkowo nic szczególnego nie powaliło mnie na kolana. Odsłuch nie zaczął się od trzęsienia ziemi, ale za to potem napięcie rosło. Do brzmienia tak naturalnego i wyważonego nie trzeba się przyzwyczajać. Po kilku kawałkach przestajemy myśleć o proporcjach między poszczególnymi częściami pasma, dynamice, przejrzystości czy charakterze niskich tonów. Stwierdzenie, że ten dźwięk zwyczajnie nie ma wad, człowiekowi nazywającemu się audiofilem nie powinno zająć więcej, niż dziesięć minut. Od tego momentu zaczyna się odkrywanie, co też HD25 przed nami odkryje. Wiadomo, że wszystko będzie się odbywać w ramach szeroko pojętej normalności, ale w porównaniu z tańszymi źródłami Hegel szybko pokazuje swoją klasę. Jak? Właśnie rozdzielczością, dynamiką, a także barwą i umiejętnością malowania muzyki w bardzo przyjemny, elegancki sposób. Dla mnie jedną z największych zalet tego przetwornika jest umiejętność przekazania bardzo dużej ilości informacji o nagraniach, ale w taki sposób, abyśmy podczas ich przyjmowania i analizowania czuli się zrelaksowani. Hegel nie przerabia muzyki ani nie stosuje dziwnych sztuczek. Stara się jedynie osiągnąć jak najwyższą jakość brzmienia pamiętając jednocześnie o wysokiej wierności wobec oryginału, czymkolwiek by on nie był.

Odbicie tej filozofii można znaleźć w każdym jednym elemencie brzmienia. Jeśli zaczniecie przyglądać się niskim tonom, stwierdzicie, że w gruncie rzeczy są całkiem normalne, ale potrafią zejść niżej i są odrobinę szybsze, niż się przyzwyczailiście. A przynajmniej jeśli do tej pory mieliście kontakt z przetwornikami w porównywalnej lub niższej cenie. To samo ze stereofonią. Scena ma prawidłowy kształt i na pierwszy rzut oka prezentuje się całkiem zwyczajnie, ale po głębszej analizie dochodzimy do wniosku, że jest bardzo poukładana, precyzyjnie narysowana i bardzo stabilna. Nie ma tylko efektu przybliżenia lub oddalenia, powiększania lub odchudzania dźwięków ani żadnych innych oznak ingerencji w nagrania. Średnica nie jest ani ciepła, ani zimna, jednak i tutaj Hegel w umiejętny sposób łączy rozdzielczość z naturalną barwą i kulturą grania. Naprawdę można tak ciągnąć w nieskończoność.

Budowa i parametry

Hegel HD25 to przetwornik cyfrowo-analogowy wyposażony w dwa cyfrowe wejścia koaksjalne, jedno optyczne i jedno USB typu B oraz dwa standardy wyjść analogowych - zbalansowane i niezbalansowane. Tuż obok mamy trójbolcowe gniazdo zasilające z włącznikiem i gniazdem bezpiecznika. Przednią ściankę okupuje tylko niebieski wyświetlacz, a to dlatego, że w celu zmiany źródła należy dwukrotnie musnąć płytę frontową palcem. Wnętrze wyraźnie podzielono na sekcję zasilacza zlokalizowaną na froncie oraz główną płytkę, a tak naprawdę dwie płytki z układami elektronicznymi w tylnej części obudowy. Dominuje montaż powierzchniowy, a całość prezentuje się bardzo porządnie. Wejście USB zostało odizolowane od reszty - do tej płytki poprowadzono oddzielnie masę i zasilanie.

Hegel w swoim flagowym przetworniku zastosował sporo kości marki AKM - odbiornikiem cyfrowym dla gniazd koaksjalnych jest AK4115, za nim mamy konwerter częstotliwości AK4127, a zasadniczą konwersją C/A zajmuje się AK4399EQ. Ciekawostką jest także zastosowanie nowatorskich tranzystorów krzemowo-germanowych. W zasilaczu pracują dwa kondensatory o pojemności 10000 µF każdy oraz niewielki transformator toroidalny przykręcony do podstawy obudowy i osadzony na czymś w rodzaju piankowego pierścienia, co jest nawet napisane na płytce drukowanej, prawdopodobnie jako wskazówka dla montażystów. Plastrami pianki wyłożono także metalowe kątowniki, do których przylega nasuwana od tyłu pokrywa, co zapobiega jej dzwonieniu. Podczas pracy HD25 dość mocno się nagrzewa, jednak nie ma potrzeby umieszczania go w zupełnie otwartej przestrzeni. Wentylację zapewnia bowiem kilka wycięć w podstawie obudowy i rządek otworów w górnej części tylnej ścianki. Sprytne i praktyczne rozwiązanie.

Konfiguracja

Audium Comp 5, Sevenrods ROD4, Naim CD5 XS, Naim NAC 152 XS, Naim NAP 155 XS, Albedo Geo, Cyrus CD t, Tellurium Q Graphite Digital RCA, Audioquest Cinnamon, Enerr AC Point One, Enerr Symbol Hybrid, Enerr Holograph, Audioquest NRG-2, Ostoja T1.

Werdykt

Odsłuch HD25 skojarzył mi się z jazdą samochodem, w którym dopiero co naprawiono parę rzeczy w silniku, wymieniono filtry, amortyzatory i klocki hamulcowe, a na koniec ustawiono zbieżność i zmieniono opony na lepsze. Wyjeżdżamy z serwisu i czujemy się całkowicie komfortowo - mamy fotel, kierownicę i lusterka ustawione pod siebie, doskonale wiemy też, jak ten samochód się prowadzi i obsługujemy wszystko intuicyjnie. Na początku nie czujemy nic specjalnego, ale z każdym przejechanym kilometrem dociera do nas, że samochód przyspiesza lepiej, na nierównościach nic nie stuka, kierownicy nie ściąga, a dopieszczone hamulce dają nam pewność, że nie wpakujemy się w tarapaty. Jest po prostu lepiej. Norweski przetwornik pokazał muzykę, którą znam. Udało mu się jednak sprawić, że słuchało mi się jej przyjemniej, niż zazwyczaj. Nie chciało mi się wysiadać, dlatego test trwał trochę dłużej, niż zwykle.

Dane techniczne

Rodzaj przetwornika: 32 bitowy
Napięcie wyjściowe: 2,5 V
Wejścia cyfrowe: 2 x koaksjalne, optyczne, USB
Wyjścia analogowe: RCA, XLR
Pasmo przenoszenia: 0 Hz - 50 kHz
Stosunek sygnał/szum: 145 dB
Zniekształcenia: 0,0006%
Wymiary (W/S/G): 6/21/26 cm
Masa: 3,5 kg
Cena: 8390

Sprzęt do testu udostępniła firma Moje Audio.

Zdjęcia: Małgorzata Filo, StereoLife.

Równowaga tonalna

Dynamika

Rozdzielczość

Barwa dźwięku

Szybkość

Spójność

Muzykalność

Szerokość sceny stereo

Głębia sceny stereo

Jakość wykonania

Funkcjonalność

Cena

Nagroda

• « poprz.
• nast. »